Carmien Michels

Een typisch geval van 'Khoorde'r. Kan ik verder kort over zijn: heel erg goed. Wat een genot deze, voor mij nieuwe, dichteres op het podium. Maar ho, wacht even, alles in evenwicht: de battle die de parel was op de kroon van het NK Poetry Slam 2016, kon alleen maar zo eclatant glanzen door de bijna niet minder verdienstelijke Else Kemps die met lepe selectie uit haar prachtig absurde teksten Carmien Michels goed wist te raken, wat haar weer aanzette tot een uitstekend, zelfs uitstekender offensief.

Michels overrompelde me meteen al in de eerste ronde, met een fenomenale voordracht van een ferme tekst die wel heel goed in elkaar moet zitten, want ze klonk als een klok, zowel de tekst als de dichteres; een sterk gedicht met een combinatie van weemoed en zorg om de stand van zaken in de tegenwoordige wereld. In de tweede ronde dichtte ze over de liefde, en even dacht ik: oh nee, daar gaan we, maar gelukkig, het was niet zo'n duizenddingendoekjesineendozijn liefdesslamdichtje, maar het was wederom een stevig, en stevig, duidelijk en overtuigend voorgedragen gedicht. Ik ga dus het internet af moeten struinen om alles nog eens terug te kunnen horen; geen zin om te wachten op de bundel (ik denk dat deze poëzie heel goed blijft staan op papier (oh, kijk).

Aangenaam was ook dat Stefan Hertmans met zijn bedachtzame, serieuze, grondige commentaar heel goed al de kwaliteiten van Michels naar voren wist te brengen. Op een gegeven moment greep hij terug op een zeer stevig Vlaams dialect en zei iets als: Gij klauwt me bij de kleuten! En zo was het.